Het kruispunt van de adolescentie.
Bij het lezen van het argument van Patricia Bosquin-Caroz voor PIPOL 8, kwam een herinnering bij me op die me niet met rust liet totdat ik me aan het schrijven zette. Ik dacht namelijk aan de film Kids die ik in 1997 bekeken heb. Ik was toen veertien jaar.
Ik wist intuïtief heel vlug dat deze jonge mensen in de film een fatale bestemming tegemoet gingen en dat ik hen daarin niet wilde volgen.
De film vertelt het verhaal van een groep jongeren die verslaafd zijn aan drugs en aan seksuele promiscuïteit. Hij toont de veel mindere romantische kant van de adolescentie, van de volwassenen in wording met de gevaren die op de loer liggen. De film geeft ons zicht op de kloof waartegenover het menselijk wezen zich bevindt op de drempel van het volwassen leven.
De twee seksen raken slaags met elkaar en zijn tegelijkertijd extreem tot elkaar aangetrokken. Het verhaal draait rond de onverzadigde drift van een adolescent die gefixeerd is in de jacht op meisjes die maagd zijn.
En de maagdelijkheid is iets goddelijks dat hij moet onteren, waarvan hij de heiligheid moet devalueren om ze te kunnen benaderen zonder deze in zoverre te accepteren. De maagdelijkheid representeert dat wat men als kind had en wat men verliest bij de adolescentie en die ook het tekort bij de volwassen leeftijd vormt. Het gat bij het meisje is het enige dat de jongen wil en dat is waarschijnlijk de reden waarom het vrouwelijke tekort dat ze bezit voor haar het meest kostbaar is.
Opgemerkt worden, belangrijk zijn, daar heeft de adolescent het meest behoefte aan. Maar de huidige adolescent moet het hoofd bieden aan de onverschilligheid van de “volwassenen” – “ge plast in de straat, ze bekijken je, maar ze zien je niet”. In deze film ontmoet de adolescent ook de figuur van een grillige moeder: zij die haar kind al rokend de borst geeft, die haar zoon geld weigert omdat hij geen werk gevonden heeft.
Is het druggebruik een manier om te ontsnappen aan het reële dat op de nog zeer kwetsbare adolescent weegt? De repliek van één van de personages onthult de doodsdrift aan het werk –“alles proberen, bliksemsnel leven, jong sterven”. Het fenomeen van de “seksuele promiscuïteit” is daar een ander voorbeeld van. In die jaren konden deze praktijken leiden naar een door Aidsbesmetting aangekondigde dood.
Bovendien, de talige misverstanden verschenen aan de horizon. Aan de ene kant ontleenden de adolescenten een cynische taal aan de “groten”, zo goed, dat ze dachten zoals hen te zijn en aan de andere kant was er het gebruik van scheldwoorden om de lichaamsspanning te verminderen en te kanaliseren in het taalgebruik. De adolescenten gebruiken ook een eigen taal waarvan zij alleen de codering kennen –“Jullie hebben geheimen voor ons, wij hebben geheimen voor jullie”. De jongeren blijven in groep – de kracht van de meute geeft zekerheid, ze geeft het gevoel ergens bij te horen, belangrijk te zijn voor een groep, waarde te hebben. De groep geeft de veiligheid die een familie kan geven, de geruststelling van tussen gelijken te zijn en de rituelen die daarmee gepaard gaan, verminderen de spanning die altijd in het lichaam aan het werk is.
Dit lichaam dat verandert, dat een metamorfose ondergaat, “dit lichaam stinkt”, er zijn “plukjes schaamhaar”. Gelukkig heb je de bende met wie je rondhangt – het lichaam van de anderen is hetzelfde als het beeld in de spiegel – “in zoverre dat mijn lichaam en ook dat van jou bizar is en verandert”. Wat het beeld van het lichaam betreft, het opzoeken van de erkenning door de Ander is zeer sterk en kan zelfs gaan tot exhibitionisme – “Kijk naar mij. Ik verander. Beval ik je? Verlang je naar mij?”.
Diezelfde adolescenten zijn in staat om een hand uit te steken naar een bedelaar zonder benen om hem een aalmoes te geven. Ze zijn ook in staat om naar de muziek van een blinde muzikant in de metro te luisteren – “hij is echt goed, deze daar, hij herinnert me aan mijn oom”.
Enkele van deze “kids” leven heel snel en sterven op jonge leeftijd. Eén van de acteurs pleegde zelfmoord toen hij 25 was en een andere stierf aan een overdosis op de leeftijd van 31 jaar. Anderzijds markeert deze film het begin van de carrière van Rosario Dawson, een van de meest controversiële Hollywood vedettes, die met hetzelfde succes een prostitué vertolkte in Sin City (hoer in de stad der zonden) en de doublage deed van de Tinkerbel-fee van Peter Pan. Deze film toont ons dus dat de adolescentie niet altijd een gelukkige afloop kent.
Vertaling: Marie-Anne Devreese
