Édito My Way 9 : Kiezen voor het levende van de taal, niet voor haar mortificatie

Noch het amendement op de wet “Gelijkheid en burgerschap”[1], waardoor het sinds januari 2017 in Frankrijk verboden is om kinderen een pak voor de broek te geven (en waarmee men het voorbeeld volgt van 31 van de 47 landen in de Raad van Europa om “geweldloze” opvoeding ingang te doen vinden in de wet), noch de protocollen en evaluaties van de “beste praktijken”, zullen ervoor zorgen dat de kinderen die wij onder onze hoede hebben een eigen manier vinden om in de wereld te staan.

Deze twee klippen tekenen aan de horizon inderdaad een ideaal af, dat elk van ons wil modelleren tot een glad ding, ons wil polijsten om elke symptomatische oneffenheid weg te schuren. Onze conditie van spreekwezen (parlêtre) wordt daardoor genegeerd, door ze te ontdoen van haar habijt van taal waarmee we het reële dat speelt kunnen behandelen.

Het bureau van Claude Oger wordt telkens weer op maat gemaakt, om er iets te kunnen behandelen van het meest singuliere. Het draagt het gewicht van het protocollaire maatschappelijk discours, waar zowel zeer jonge subjecten als volwassen arbeiders in kunnen vastzitten.

Cécile Wojnarovski wijst erop, aan de hand van “De Abnormalen”, het college van Michel Foucault, dat het bestaan zelf wordt beknot door de abnormaliteit te herleiden tot de pathologie.

De film “Kids” van Larry Clark is voor Donika Balabanova een illustratie van het ongebreidelde waar iedereen iets van getemd moet krijgen.

Milena Popova en Bilyana Mechkunova stellen een plaats voor waar men telkens nieuwe, nooit eerder geziene bruggetjes ineen knutselt, om twee gescheiden discours bijeen te brengen en zo te vermijden dat jonge meisjes het ergste overkomt.

Ten slotte krijgen we een weergave van een conversatie van het CIEN (Centre Interdisciplinaire sur l’Enfant), geleid door Claudine Valette, waarin ouders de ruimte krijgen om hun eigen antwoord te formuleren op de batterij van testen waaraan ze worden onderworpen.

Zoals in de film “Ma vie de Courgette”[2], slagen de auteurs van deze My Way 9 erin om het levende van de taal weer te doen circuleren, het te doen verschijnen van onder het puin van mortificerende taal.

[1] http://www.liberation.fr/france/2016/12/30/a-partir-de-2017-on-ne-fesse-plus_1538187

[2] Barras C., Ma vie de Courgette, 2016

Vertaling : Christel Van den Eeden