Editoriaal MY WAY 7 – Het juiste moment van de casuïstiek
Zonder twijfel werden sommigen getroffen door die eigenaardigheid die tijdens de nacht van het nieuwe jaar de overgang naar 2017 heeft gemarkeerd: het toevoegen van een extra seconde – “schrikkelseconde” genaamd – als gevolg van een beslissing die de “meesters van de tijd” van het Observatorium in Parijs voor de ganse wereld gemaakt hebben om de tijd gebaseerd op de rotatie van de aarde en de tijd vastgelegd door de atomaire horloges met elkaar te verzoenen. Verdorie, zou die rechtzetting, die door wetenschappelijke berekeningen werd bepaald, ons niet de illusie geven dat één extra seconde zou volstaan om de wereld rond te doen draaien en de voortgang van de wereld te harmoniëren?
Ver weg van de nauwkeurigheid van die “grote horloge” [1] die met onze horloges verbonden is, toont onze klinische ervaring ons op elk moment aan dat het veeleer de interne horloges zijn, steeds singulier, die de verschillende tijden doen uitkomen van de symptomatische dans van het spreekwezen met zijn genot in zijn relatie tot de wereld. Daar bevindt zich de werkelijke inzet van de casuïstiek, zoals dit nieuwe nummer van MY WAY zeer precies in het licht stelt.
Op die manier, wat betreft de norm, stelt Sonia Chiriaco ons een lectuur voor van die dans in twee tijden, niet zonder de spanning bij elkeen te onderlijnen: de norm als verdediging tegen het reële – geschikt voor de afwijking – is ook deze die men verafschuwt wanneer men een uitzondering wil zijn. Het is dus met een aangescherpte pijl dat Esthela Solano-Suarez ons de maat van die norm geeft: deze van de mannelijke norm (norme-mâle), als antwoord op het trauma van het seksuele. De taal die dit laatste op zich neemt, is ook deze die leidt tot de schriftuur in al haar materialiteit: Claude Parchliniak geeft ons daar een overtuigende demonstratie van doorheen zijn lovende lectuur van de roman Pas pleurer van Lydie Salvayre.
We zullen ook de gelegenheid hebben om samen met Violaine Clément te vatten hoe de praktijk van het tatoeëren, die een nieuwe norm is geworden in de 21e eeuw, paradoxaal gezien ook een manier is om zich een uniek lichaam te maken, dat gemerkt is door zijn “letter van eeuwigheid”; en samen met Paloma Larena, hoe de praktijk met meerderen een plaats van opsluiting transformeert in een waardevolle ruimte van gastvrijheid.
Zelfs als de tijd voor ons dringt, moge deze zich vrolijk laten horen tot aan PIPOL 8, op het ritme van de publicaties van MY WAY, alsook van verschillende versies van het gelijknamige lied, waarvan voortaan één ervan gekozen zal worden om de lectuur van elk volgend nummer te begeleiden.
Met de kliniek buiten de normen wensen wij u veel momenten van geluk. Mogen zij u ook gelukkig toevallen!
[1] Lacan J., Le séminaire, livre II, Le moi dans la théorie de Freud et dans le technique de la psychanalyse, Paris, Seuil, 1978, p. 343 : « À partir du moment où l’homme pense que la grande horloge de la nature tourne toute seule, et continue de marquer l’heure quand il n’est pas là, naît l’ordre de la science ».
Vertaling : Els Van Compernolle
