Trouwen is niet meer nodig om te scheiden.

Hetero of homo, wie ervan droomt een man of vrouw te ontmoeten om voor eeuwig en altijd overeen te komen, kan desondanks de klassieke dating-sites vergeten (Meetic, Attractive word, en andere Adopteer-een-vent …). In deze materie zijn sites als Co–parents, Modamily of Pollen Tree tegenwoordig erg in.[1] Mannen en vrouwen ontmoeten er elkaar om een nageslacht te maken. Na afloop van hun match- als er een match is- moet het koppel niet samenleven, nog minder elkaar graag zien of naar elkaar verlangen, het gaat enkel over een aantal waarden om uiteindelijk overeen te komen en een kind te maken. De zaak mist misschien wat poëzie en is niets prikkelends.

Dit kader biedt aan vrouwen die kinderen willen het voordeel de tijd uit te stellen (altijd geërotiseerd) maar niet de biologische klok volledig uit te schakelen. Met die nieuwe sites is het niet meer nodig zich te haasten. De toekomstige moeders kunnen het plezier (en de ellende die er dikwijls mee samengaat) van het single-zijn laten duren, de ontmoetingen zonder toekomst of de belevenissen zonder een kind aan de einder. Want wanneer de tijd daar is en bij gebrek aan de charmante prins, is het altijd in extremis mogelijk een co-ouder te vinden.

Als de vrouwen tijd winnen, dan zal wie de vrouwen graag ziet (en die Lacan de hetero’s noemt) aan rust winnen, tenminste dat geloven ze ongetwijfeld. Want hier zie je onmiddellijk de vrouw, die je hebt ontmoet, omgevormd tot een moeder, en vervuld, dit gaat vanzelf. En als er toch nog iets overblijft van dat genot, ook al is het maar een vermoeden, dat hen voorbestemt om alles te geven, maar ook meer en meer te willen -want er blijft altijd een rest- dan is er een goed opgesteld degelijk contract dat haar afgrenst, haar een kader biedt en het, kort gezegd, vorm geeft.

Dit is juist het vernieuwende van dit type ontmoeting: onder de vorm van een contract wordt de inclusie van een begrensd genot van de ander ( en ook van dat van hen ) aan de co-ouders, die dit wensen, aangeboden. Het contract voorziet in alles, van het alimentatiegeld tot het bezoekrecht. Dit type contract laat de onmogelijkheid van een man-vrouw verhouding overhellen naar een taak die gestipuleerd is in de contractuele verplichtingen. Samenvattend is het een scheiding zonder een voorafgaand huwelijk.

Zonder twijfel gaat het hier over een ontmoeting gebaseerd op een gemeenschappelijk genot van een verhouding met het kind, dat het uiteindelijk doel van dit nieuw soort ontmoeting is. Maar het verloopt langs een contract zonder liefde, dat ook ons ondervraagt: is het kind niet terzelfdertijd als het doel, ook het middel om een verstandhouding tussen een man en een vrouw toe te laten? Dit gebeurt zeker op een contractuele manier, en het spreekt voor zich dat het zonder passie is. Maar zorgt ook de manier waarbij alles wordt voorzien ervoor dat het zou werken? Dus een op voorhand verloren zaak.

Een zaak is zeker: de antwoorden die men op het niet -bestaan -van -de -seksuele verhouding kan geven zijn buiten de norm, altijd, noodzakelijkerwijs, en daarom staat het reële centraal.

Als men het bekijkt langs de kant van de ethiek, is dit onmogelijke een drang-naar-singulariteit en gaat dit gepaard met een drang- naar- een vindingrijke- beweeglijkheid.

We zullen dit in Brussel, geval per geval, zien.

[1] Boullay Catherine , “En als de vrouwen morgen tijd zouden kopen om moeder te worden ?”, verschenen op de site van France Inter op 10 oktober 2016.