My Way 19 – Het gebruik van de blik buiten het kader!

“Als u me verstopt, kleed ik me helemaal uit”, zei Déborah de Robertis[1] aan bewakers van het Musée d’Orsay die haar kwamen bedekken. Wat precies wilden ze bedekken? Niet haar lichaam, dat ze uiteindelijk gekleed had, maar haar woorden, haar willen-zeggen. Het is omdat haar performance buiten het kader valt dat Déborah de Robertis iets van zichzelf te zien geeft, om de Ander tot in zijn beeld te raken en te doen wankelen.

In deze My Way stelt Bruno de Halleux in zijn tekst Kracht voortbrengen door middel van zwakheid ons Ingrid von Wantoch Rekowski voor, die haar acteurs regisseert zodat ze “eerder aanwezig zijn met hun lichaam dan met hun woorden”. Ze viseert hiermee niet de prestatie, wel de “ontoereikendheid”, een bepaalde manier om “de zwakheid te moduleren”.

Caroline Doucet getuigt in haar tekst Een geval van vrouwelijke hysterie in de tijd van het spreekwezen van haar fantasma “te worden geslagen door het leven”, dat haar leidde naar het “gezien noch gehoord worden”. De “opheffing van het fundamentele symptoom” bracht haar tot het “verlangen van de analyticus”.

Marie-Paz Rodriguez Dieguez licht toe hoe buiten het kader treden ook betekent “voorbijgaan aan het verlangen van de Ander”.

Mathieu Cornillie brengt een getuigenis van een volkomen contingente ontmoeting die plaats vond tussen Damien Magnette, “regulier” kunstenaar, Rudy Callant, Johan Geenens, Linh Pham, “outsider” kunstenaars, autistisch of gehandicapt, en de blik van het publiek.

Marc Segers zet de schijnwerpers op een fantasma “in het artistieke veld”, dat van een kunstenaar, Chris Bruden, voor wie “de grens zich vaak bevindt in het oog van diegene die kijkt”.

Jacques-Alain Miller zei: “Kunst begint op het punt dat wat niet kan worden gezegd, kan worden getoond. Dat kan worden getoond, zelfs tentoongesteld.”[2].

U weze gewaarschuwd: het accent in deze My Way ligt buiten het kader! U zal ervan staan kijken.

Vertaling Christel Van den Eeden

[1] de Robertis, Déborah. Olympia. https://vimeo.com/153984661, 2016. (Photo-Edito)

[2] Miller, Jacques Alain. Ce qui fait insigne. Les van 6 mei 1987.